Vallende stenen en een aangename verrassing

Onze laatste middag in het Castle Resort verliep opeens nogal chaotisch: opeens vielen er stenen van het dak... Het dsk lekte namelijk, dus was het afgedekt met een plastic zeil. Dat weer vastlag met stenen en losse dakpannen. Prima idee, totdat het ging waaien... Het zeil ving de wind, ging bollen en de stenen vielen letterlijk naar beneden. Extra schrikken want de kinderen waren buiten in de hangmat. Ze zaten gelukkig beschut daar.

Het dak werd direct hersteld en (om het goed te maken?) bood Joe, de eigenaar, ons die avond een drankje aan. En toen nog een Baileys voor de dame en een Irish Whiskey (Jameson, voor de kenners) aan de heer.

De volgende ochtend ging de wekker al om half zes. Na een simpel ontbijtje (de kok had zich verslapen...) hesen we rond kwart over zes de tassen op een mini-taxi en gingen we naar het busstation. Daar vertrok onze bus rond zeven uur, richting Chitwan. Reden dat de bus zo vroeg moet vertrekken is omdat onderweg de weg in de middag dichtgaat, als gevolg van de aardbeving van afgelopen jaar.

Wat gelijk een mooi bruggetje is om te melden wat wij, als toeristen, nou merken van die aardbeving... En dat is enerzijds weinig, want we hebben er geen directe last van, maar aan de andere kant zien we er natuurlijk veel van.
Je ziet het aan de (deels) ingestorte gebouwen en tempels, aan het vele puin dat opgestapeld ligt, of aan de stutten, maar zoals gezegd ook aan de wegen die waarschijnlijk al vóór de aardbeving slecht waren, maar nu nog slechter.
Het meeste merk je het echter aan de toeristen, of, liever gezegd, het gebrek daaraan. Er zijn simpel gezegd teveel hotels, restaurants en reisbureaus voor het aantal toeristen dat hier rondloopt. We zitten regelmatig als enige, of maar met enkele anderen, in een hotel of restaurant. En vergeleken met de andere Aziatische landen waar we zijn geweest zien we zeer weinig Europese kinderen. Terwijl het overigens prima te doen is om hier met kinderen te reizen.
Overigens, ook aan de lokals die met toeristen te maken hebben merk je dat het moeilijker is dan vroeger. Het herstel van de schade duurt vaak lang en de klandizie loopt terug.

Terug naar de busreis... Die verliep zonder verdere problemen en rond 13:00 kwamen we aan op het busstation van Chitwan. Nou ja, busstation, meer een stoffige parkeerplaats! Er stonden wel zeer veel taxichauffeurs te wachten. Paar honderd, voor mijn gevoel.
En omdat ik als eerste uit de bus was, en mijn bagage als laatste zou komen, ging ik maar alvast op mijn gemak een taxi regelen. Na kort onderhandelen wilde iemand ons voor nog geen 5 euro naar het hotel brengen. Goeie deal dacht ik nog, totdat iemand naar voren liep met een briefje met mijn naam erop... Are you mister Cox?
Nou, toevallig wel ja... Het hotel had er al min of meer rekening mee gehouden dat we met de bus zouden komen en die taxi van het hotel stond er toch, om klanten op te pikken die nog geen hotel hadden. Maar het was in ieder geval, na 6 uur in de bus, wel lekker om op deze manier opgehaald te worden!

En nu zitten we dus in Chitwan. Dat is overigens geen plaats, we zitten geloof ik in Sauraha, maar de naam van het nationale park. We zitten direct aan de rivier die het park scheidt van de rest van de wereld. Nu maar hopen dat de krokodillen en tijgers hier die grens ook respecteren...