Pokhara: hoe regel je een trekking...

Hier een samenvatting van de eerste twee dagen in Pokhara.
We verblijven in het Castle Resort, dat, zoals de naam al doet beloven, bovenop een hoge berg ligt. Onze chauffeur had erg veel moeie om deze berg omhoog te komen, mede doordat de weg op een geveven moment overging in een zandpad. En omdat hier nauwelijks bewegwijzering was. Maar na een paar telefoontjes hebben we het dan toch gevonden...

Eenmaal binnen bleken we de enige gasten, in ieder geval voor de eerste twee nachten. Da's jammer, want alhoewel we nu zowel een zwembad, restaurant en een Irish Pub (!) voor onszelf hebben, is het toch wel erg stilletjes allemaal. Gelukkig komen af en toe nog wat toeristen om te zwemmen waardoor er toch nog een beetje aanspraak is. Maar niet echt veel want het lgt erg afgelegen.

Het terrein van het hotel is mooi, best wel groot en er zijn heel veel paadjes en hoekjes voor de kinderen om te spelen. Er loopt hier ook nog een soort bulldog-achtige hond rond, maar die doet niet veel meer dan luieren. Geen last van.

Om te voet naar het dorp te gaan is er, naast de gewone weg, nog een steil paadje. Naar beneden doen wij het in 15 minuten. Naar boven gemiddeld ook... Met gemiddeld bedoel ik ons gezinsgemiddelde: de kinderen zijn iets 'lichtvoetiger' dan de oudjes. ;-) In het donker durven we dit paadje niet aan en voor minder dan 7 euro rijdt een taxi je naar boven. Best veel geld, maar zowel de chauffeur als de taxi zelf moeten hard werken op de kronkelige paadjes.

Gisteren, na aankomst, hebben we eerst een lekkere duik genomen. Daarna hebben we het dorp verkend. We zitten aan de 'Lakeside', en zoals de naam al doet vermoeden is dat vlak bij een meer. Onnodig om te zeggen dat hier veel leuke restaurantjes zitten. Verder hebben we gisteren de tijd genomen om ons te informeren over een trekking, daarover later meer.

Gisteravond de Irish Pub onveilig gemaakt. Er was zowaar een andere gast, maar die verbleef volgens mij niet in het hotel. Geen idee waar hij naar toe is gegaan.
Voor een hotel met maar 4 gasten loopt hier trouwens veel personeel rond... Ik denk zeker 6 m/v.

Vandaag de Lonely Planet er maar eens bijgepakt en ons laten afzetten bij Devi's Cave, een woeste waterval. Genoemd naar ene Zwitserse mevrouw Davis die hier 50 jaar geleden verdronken is.... De entree voor volwassenen was, omgerekend, 30 eurocent. Per persoon welteverstaan... Dat zegt denk ik genoeg over wat er te zien is. :-) (Kinderen overigens gratis.)
We hebben meer tijd doorgebracht bij de souvenirshops, buiten. Naast een paar mooie klankschalen voor de kinderen hebben we wat praktische zaken gekocht.

Aan de overkant was een mooie grot. Nou ja, gezien de enrteeprijs (die lag in de buurt van de waterval) zijn we toch maar niet naar binnen gegaan. In plaats daarvan hebben we een taxi genomen naar de World Peace Pagoda. Deze ligt, vanuit Pokhara gezien, aan de andere kant van het meer op een hoge berg. Als de lage bewolking het toelaat is hij prachtig om te zien.
Ook hier had de taxi weer de grootste moeite om ons naar boven te brengen. De laatste paar 100 meter was het traplopen, maar eenmaal boven was het meer dan de moeite waard. Boven stond een enorme stoepa waar we omheen konden lopen (altijd met de klok mee!).

In plaats van met de taxi terug, besloten we om aan de andere kant af te dalen, direct naar het meer om daar een bootje te pakken. De afdaling was steil en duurde (in ons tempo...) een klein uur. Met een roeibootje werden we afgezet bij de Lakeside, waar we eerst maar eens de trekking gingen plannen.

Over de trekking: morgenvroeg vertrekken we voor een tweedaagse trekking. Gewoon om het eens met de kinderen gedaan te hebben. Zelf hebben we wel meerdaagse trekkings gedaan dus leek ons leuk om dat nu ook eens met de kinderen te doen. Het is zo'n 4 uur lopen per dag en redelijk in de buurt. Het regelen ervan is een verhaal op zich... We zijn bij 2 reisbureau's geweest die ons informatie gegeven hebben. De tweede, waarvoor we uiteindelijk gekozen hebben, leek ons de beste (hoewel dat erg moeilijk te vergelijken is). Maar alles, echt alles wat je daar doet, kost veel tiijd. Alleen al voor het betalen moest de reisagent (als ik hem zo mag noemen...) twee keer bellen. Eerst om te vragen waar hij het pinapparaat kon vinden, daarna om te vragen of de afgeproken prijs nou per persoon was, of voor ons allemaal... Toen stond ik al bijna buiten. ;-) Gelukkig was dat de totaalprijs. Kregen ook nog korting, trouwens. Vragen helpt...

Dus nu de tassen ingepakt, twee dagrugzakken klaargemaakt en klaar voor de trip. En voor de mensen die denken: kunnen de kinderen dat wel aan: geen zorg. Zij wel... Als je ziet hoe makkelijk en vrolijk ze de afgelopen dagen wandelen dan hoeven we ons over hun geen zorgen te maken.
En wij redden het ook wel, denk ik...

Nog iets over het geld hier in Nepal. De koers is vrij makkelijk: delen door 100. En dan nog ietsie naar beneden afronden. Zoals in veel arme landen is pinnen lastig. Tot nu toe hebben we een enkele keer een weigerende pinautomaat gehad, maar dan was er altijd een alernatief. Bij het pinnen krijg je briefjes van 1000 Rupees, zo'n 10 Euro dus.Probleem is vooral dat je deze maar moeilijk kan gebruiken omdat dit voor veel mensen hier een vermogen is. Typisch: de briefjes van 1000 zien er perfect uit, de kleinere briefjes zien er uit als vodden. Toch proberen we zovaak mogelijk briefjes van 1000 in te zetten (met de smoes 'het is onze eerste dag hier' - hij werkte vandaag nog! Gevolg daarvan is dat we nu met zo'n twee kilo papiergeld rondzeulen... :-)