Geluk bij een ongeluk..

Gelukkig is Jasper's voet niet gebroken. En gelukkig gebeurde het 100 meter van het hotel af en niet bij de tempels. En gelukkig hadden we net gisteren de traveller cheques gecahst...

Vanmorgen wilden we met de fiets naar één van de grootste tempels van het complex: Angkor Wat. We konden bij het hotel 2 fietsen lenen en ze hadden ook kinderzitjes. Helaas geen bescherming voor de voetjes... En direct nadat we het hotel verlaten hadden gebeurde het dus: Jasper kwam met zijn voet tussen de spaken. Kleine wond, flink opgezwollen voet, groot leed. Eerst de wond verbonden en gekoeld om te kijken of het minder werd. Toen dat niet het geval bleek te zijn en Jasper niet wilde lopen op de voet (het kon wel maar deed veel pijn) toch maar even langs het ziekenhuis.
Gelukkig hielp het hotel mee en regelde meteen een Tuk Tuk voor ons. Ook werd de assistent manager opgeroepen en zij ging met ons mee.

In het ziekenhuis kon de dokter ons snel gerust stellen: de voet was niet gebroken en de wond was ook niet zo erg. Toch maar een rontgenfoto laten maken, met apparatuur van voor de 2e wereldoorlog. Ook daaruit bleek dat de voet niet gebroken was. Alles kon met medicijnen opgelost worden.
Binnen het uur en USD 133 lichter stonden we weer op straat en werden we teruggebracht naar het hotel. Het hotel was ook zo vriendelijk om de Tuk Tuk voor ons te betalen. Waarschijnlijk voelden ze zich schuldig vanwege het niet Kema-gekeurde fietsstoeltje...

Met Jasper ging het ondertussen wel. Voor iemand die al krijst als de kapper binnenkomt is het niet vreemd dat hij het hele ziekenhuis bij mekaar gilde. Eenmaal buiten ging het wel, al duurde het even voordat hij weer lachte en zong.
Maar ook dat is gelukt. Binnen een kwartier waren we weer op weg naar Angkor Wat, alleen nu met een Tuk Tuk en niet met de fiets...

En alweer een schitterende tempel, waarschijnlijk de grootste die we gezien hebben. Heel veel trappetjes en doorgangen dus Mathijs kon zich weer prima vermaken. Voor Jasper zou dit toch al te moeilijk zijn dus het maakte wat dat betreft niet heel veel uit dat hij in de rugdrager zat. Een buggy is er overigens onmogelijk...

Rond 1 uur waren we weer terug, grappig genoeg om dezelfde tijd die we ook al gepland hadden met de fiets. Alleen hebben we nu maar 1 tempel bezocht, terwijl we in eerste instantie nog een andere op het oog hadden (die hadden we al gezien, dus niks gemist).
De rest van de middag om het hotel gehangen, zoals gepland. Beetje gezwommen, uitgerust. Dit hotel is echt heerlijk, een rustige mooie omgeving met een fijn en schoon zwembad.

Nu zitten we in het centrum van Siem Reap (pubstreet) te eten. Jasper heeft alweer de grootste praatjes, maakt grapjes en is trouwens heel goed aan het eten. Daarbij is hij zo hard aan het zingen dat het genant is... Alleen het lopen is nog pijnlijk.
Morgen vertrekken we met een mini-van naar het volgende hotel in Pnomh-Penh, een trip van een uur of 5. Kan hij zijn voet in ieder geval laten rusten...

Je kunt overigens merken dat de kinderen steeds meer gewend raken. Eten en drinken gaat beter, ze slapen steeds beter en langer (alhoewel Mathijs vannacht uit zijn stapelbed gevallen is, aan de muurkant... geen schade gelukkig!).
Het enige dat nog steeds niet fijn is, is het feit dat heel veel (en dan bedoel ik echt heeel veeeeel) mensen op Mathijs afkomen om hem te aaien of aan te raken. Daar kan hij maar niet aan wennen. Zelfs het personeel in het hotel is soms opdringerig. En die Japanse toeristen spannen helemaal de kroon: vandaag kwam een vrouw (lelijk!!!) al kussend op hem af...

Al met al een bewogen dag, met gelukkig niet al te vervelende gevolgen. En Mathijs is erg lief voor zijn broer!