De volgende etappe

Zojuist aangekomen in ons nieuwe hotel in Phnom Penh: Kabiki hotel. We blijven hier 3 nachten, voordat we naar Vietnam vliegen.

Eerst over Jasper. Met hem gaat het gelukkig weer een stuk beter. Zijn voet is nog wat dik, maar het lopen gaat alweer prima en in het algemeen is zijn humeur uitstekend. Hij dribbelt weer vrolijk in het rond, weliswaar met een stijve voet maar hij lijkt er niet al te veel last van te hebben.
Het enige waar hij steeds bang voor is, is dat we weer met hem naar de dokter gaan...

We hadden met z'n 4-en een ruime mini-van, wat niet wegneemt dat de kinderen een groot deel van de tijd dicht naast en op papa wilden zitten... Ach, had mama lekker de ruimte!
De reis duurde 6 uur inclusief een lunch en was schitterend. Er lagen veel dorpjes langs de weg en er was heel veel te zien.
Er lopen niet veel grote wegen door Cambodja en dit was dus één van de hoofdwegen. En die was niet altijd al te best! Veel gaten en kuilen met ook nog eens zeer veel verkeer (daarover straks meer).

Het hotel is luxer dan het vorige. We hebben een ruime kamer, koelkastje, overal internet en ook het zwembad ziet er mooi uit. Ook niet onbelangrijk: het straatje met restaurants en cafés is redelijk dichtbij...

Laatst kwam de vraag hoe het hier met communiceren gaat. Nou, de meeste mensen spreken een gebrekkig woordje Engels. Zelfs de Tuk Tuk rijders. In de hotels (receptie, managers) zelfs goed. Voor de rest is het ook een kwestie van gebaren natuurlijk.

Meestal spreken chauffeurs slecht Engels. Daarom zijn ze vaak ook chauffeur: zouden ze Engels spreken dan konden ze wel gids worden, wat een stuk beter betaalt.
Onze chauffeur van vandaag sprak danook geen woord Engels. Toen hij voor wilde stellen om te stoppen voor de lunch had hij echter een creatieve oplossing: hij belde met zijn GSM (hoezo, handsfree bellen...) iemand op die wel Engels sprak en na wat Cambodjaans gewauwel kreeg ik opeens de telefoon in de hand geduwd. Deze meneer legde mij vervolgens in prima Engels uit dat we over 10 minuten gingen stoppen voor de lunch, ook omdat dit de laatste gelegenheid zou zijn om te lunchen. Wij natuurlijk akkoord waarop de telefoon weer naar de bestuurder ging en het gesprek beeindigd werd.
Zeer apart maar wel leuk...

Het verkeer in Cambodja is een tikkeltje anders dan dat wij in Nederland gewend zijn. Zo staan hier bijvoorbeeld soms witte strepen op de weg. Volledig identiek aan wat wij zebrapaden noemen, maar geen idee waar ze hiervoor dienen want voetgangers gebruiken ze nooit en auto's stoppen niet.
Verder lijkt het er sterk op dat een doorgetrokken streep hier een andere betekenis heeft dan bij ons. Bij uitstek een mooie plek om in te halen...
Verkeerslichten hebben hier nog een extra kleur: donkergroen... Zodra het verkeerslicht op rood staat kun je er gif op innemen dat er minstens 3 auto's, 5 Tuk Tuk's en een handvol fietsers nog snel even doorrijden.

Toch is het verkeer hier niet agressief. Sterker nog, iedereen houdt hier rekening met elkaar en ondanks de drukte zie je vrijwel nooit een aanrijding. Afslaan gaat hier bijvoorbeeld anders dan in Nederland. Hier ga je langzaam wat meer links zitten. Dan nog wat meer links totdat je bijna tegen het verkeer inrijdt. Het tegemoetkomend verkeer houdt daar rekening mee en rijdt er wel omheen.
Tuk Tuk's rijden meestal de laatste 100 meter helemaal links wanneer ze linksaf willen slaan.
Wanneer 2 voertuigen elkaar op een of andere manier moeten kruisen, dan gaat dat ook heel apart. Eentje gaat eerst en dan komt de ander. Klinkt simpel, maar in Nederland krijg je op zijn minst een claxon naar je hoofd geslingerd wanneer je doet wat niet volgens het boekje is.

Dit wil niet zeggen dat er nooit getoeterd wordt. Inhalen gaat bijna nooit zonder de claxon te gebruiken om het voertuig voor je duidelijk te maken dat hij rechts moet rijden. Kom je tijdens het inhalen teveel op de linkerrijstrook en komt er tegemoetkomend verkeer, dan is dat ook geen probleem. Het tegemoetkomend verkeer gaat gewoon wat opzij zodat je langs kunt rijden. Zonder flitsende koplampen...